SMP

        SMP ako ngayong Pasko. Hindi lang dahil sa wala kong boyfriend. Matagal na akong walang boyfriend kaya hindi yun ang dahilan para maramdaman kong malamig ang pasko ko. Ginagawa ko lang palusot na gusto kong magkaboyfriend. O sige, totoo, gusto ko. Pero bakit?

        Dahil ngayong pasko, wala na akong kasama. Ang Lola ko at Kuya Teddy (tito) na lagi kong kasamang magpasko at manood ng fireworks sa balkunahe ay wala na. Magkasama na silang magpapasko kasama ng may birthday na lumikha.

        Hindi rin naman siguro ako selfish na maghangad ng kaligayahan ngayong pasko kahit na hindi ko naman birthday at araw yun ng Panginoon. Pero hindi ba’t araw yun ng kaligayahan at pagmamahalan? Napakalungkot lang na sa araw na yun, wala na ang nagbibigay sa’yo ng kaligayahan at pagmamahal.

        Ang Tatay ko? Hindi ko alam. Hindi ko siya kilala. Oo nga’t may Ina ako pero andun. Kasama ng asawa at anak niya. Oo nga’t kasama ko ang Daddy (tito) dito sa bahay at mga pinsan ko at pamilya ng bagong kinakasama ng Daddy pero hindi kami close.

         Gusto ko lang maramdaman ang init ng pasko na hindi nagmumula sa mga pagkaing nakahanda sa mesa at sa mga bagay na nakabalot bilang regalo. SMP ako dahil wala akong boyfriend. Pero baka, baka lang naman, gusto kong magkaroon uli ng tao sa buhay ko na ipararamdam sa akin ang pagmamahal.

         Pero nagpapasalamat pa rin ako. Iniisip ko na lang na baka kaya nangyari ang lahat ng ito ay para imulat ko ang aking mga mata sa ibang bagay at makatagpo ng pagmamahal sa kanila. Masyado ko lang sigurong ikinulong ang sarili ko sa pagmamahal na hinahanap-hanap ko ngayon. Pero hindi mo ako pwedeng sisihin dahil tunay ang pagmamahal nila at sigurado ako doon.

        Sisimulan ko ang pagmulat. Katulad ngayon, hindi pa ako natutulog ay pumasok ang Daddy dito sa kwarto at sinabing sumama ako sa kanilang lahat. Sisimba kami sa Antipolo. Gising na sila dito. Nasa isang bahay pero may kanya-kanyang buhay. Bahala na. Sana maging masaya ang araw na ito. Paalam. Liligo muna ako. Mapagpalayang araw sa inyong lahat!

Naiinis ako sa taong plastic. Yung over! Pwede ka naman kasing magpakatotoo nang hindi nakakaapak ng iba. Kung masama ka talaga at totoong plastic, pwede naman kasi gumalang ka sa sangkatauhan. Pwede ka rin namang maging mabait nang tunay. Pero huwag naman yung masabi lang mabait e bait-baitan ka na para lang masabi na hindi masama ang ugali mo.

Pwede kang rumespeto ng ibang tao without losing your individuality. You don’t have to like someone you don’t really like. But please! Respect! Tao ang kaharap mo! Huwag na lang magcomment kung naiirita ka. At kung hindi mo na mapigilan, huwag kang manghihiya at manghahamak ng tao sa harap ng iba.

Colors of Life

         I am sick, literally and figuratively. I don’t know why such damn shits happen to me. I’m happy. Who said that sick people can’t be? It’s been a while when sadness just covered up the whole me. A long while.          I told myself that I would never let myself be stranded. And here I am, walking. I know time will come when I got nothing to do but to smile. That the world of dreams would be the reality I am about to live. That I can live life with less worries. It takes time and I have to adjust to it. There are 24 hours a day, I can’t change that so I’ll change for me not be left on the same location.          Healing is just coming to me slowly. I won’t forget all those things - the tears, the pain and the lessons. But I know I can accept everything. My downfalls are just downfalls. There’s no signboard that says “you have no right to stand up”. I know a lot of people love me.         Loss of one person does not mean loss of his/her love. I can smile again. I have not moved on but I am taking step. I cry often but I manage to smile after the tears. I’m a lot better now.         Fucking challenges can’t beat me. I was a loser maybe.. but I am coming back to face the world. I just had to lose to gain strength. I’m stronger now I think. If not, surely, I’m better.         If I fail, I’ll learn. If I win, jackpot. You just have to torture yourself to feel the pain so that in the future, you can tolerate it. Whoa, my momsy is surely happy that I grew up this way. (yabang) Nah, just trying to convince myself. hahaha.         I will live one day at a time but still wait for bonuses. I will chase after life and happiness will chase after me.. hahaha.         I just love this feeling, the feeling of realizations. Meron ba nun? Abno. Basta. I‘ll be better every step of the way. Sarap mabuhay. Iyak. Ngiti. Tawa. Lungkot. See, that’s how colorful life is. Colors are not just composed of bright ones, there are also dark sides. I have both. =)

        Ito ay kuha sa simbahan bago magsimula ang misa. Kapag nasa simbahan ako, umiikot ang mga mata ko sa paligid at sila ang nakita ko. Old couple. May binulong ang babae sa kasama niya at pagkatapos ay sumandal. Hindi ko napigilan at pinicture-an ko sila.

        Hindi maalis ang ngiti ko. Tuwang tuwa talaga ako. Sabi ng kasama ko sa akin, “Bakit ka nakangiti?” Itinuro ko sila at sinabing “Nakakatuwa sila noh?” Sinabihan lang ako ng“luka” ng mga kasama ko. Nabadtrip ako pero hindi ko na lang pinansin at patuloy pa rin ang panonood ko sa dalawa habang nag-uusap sila. Nakangiti ako at sa likod ng isipan ko,“Gusto ko rin, ganun.”

         Nang nasa van na kami sabi sa akin “Kaya hindi ka nagkakaboyfriend e. Mag-enjoy ka. Ang ganda mo at matalino tapos wala? Hindi kami naniniwala. Choosy ka.”

         Sanay na ako. Lagi nila yang sinasabi sa akin. Choice ko naman daw yun. Tama nga sila. Choice ko. Lagi kong sinasabi sa kanila na kung gusto ko lang magkaboyfriend for the sake of having one, e pwedeng pwede naman. Kayang kaya naman. Kaso hindi ganoon yung case. Ayokong makipagrelasyon para masabing may boyfriend lang ako.

         Manang na ako kung manang pero hanggang ngayon e gusto ko pa rin na ang magiging karelasyon kong una ang magiging huli. Hindi sa nagmamadali ako at hindi sa kinukulong ko ang sarili ko doon. Sa akin lang, saan ba nagsisimula ang pag-aasawa? Hindi ba sa pagiging magkasintahan? Kung makikipagrelasyon ako sa taong hindi ko mahal, anong sense noon? Naiisip ko, paano kung halimbawa, magbunga, e di napatali ako sa taong hindi ko mahal? Wala lang. Andami kong sinabi. Hahaha.

        Pagmamahal ang gusto ko, hindi basta lalaki lang na may toooot.

Huwag mo akong itulad sa iba mong kakilala. May sarili akong pangalan, may sarili akong ugali at may sarili akong pinagdaanan. Kung hindi mo magustuhan, sorry, kung hindi ka lang din naman importante, wala kang magagawa. Kilalanin mo muna ako bago mo gustuhing baguhin ako at igaya sa iba.

         Masakit kapag sinabi sa’yo ng isang taong mahal mo na hindi ka niya mahal di ba? Parang dinudurog ang buo mong pagkatao. Pansamantala kang mawawalan ng ganang kumain, bumangon, parang ayaw mong kumilos. Iiyak ka na lang sa kwarto. Magpapagupit. Magpapamanicure, pedicure. Kailangan maganda ka para hindi mahalata ang bitterness sa mukha mo.

           E paano kung hindi niya sabihing mahal ka niya pero wala rin naman siyang sinasabing hindi ka niya mahal? Araw-araw kang nahuhulog sa isang balon at hindi mo alam kung may sasagip ba sa’yo. Hindi ka makaiyak kasi hindi mo alam kung anong iiyakan kahit na hirap na hirap ka na at gustong sumigaw. Nasasaktan ka pero kapag tinanong mo ang sarili mo kung bakit, hindi ka makahanap ng kasagutan. Nagagawa mong kumain pero napapatigil ka na lang at napapatanong kung may inaasahan ka ba. Araw-araw kang bumabangon kasama ng pag-asang mamahalin ka niya.

           Paano kung wala siyang sasabihin? Wala lang. Naisip ko, mas mabuti pang sabihin na lang niya na hindi ka niya mahal kaysa araw-araw kang lalabas ng bahay, maglalakbay, pero hindi alam kung saan patutungo. May sakit na nararamdaman pero wala kang masisi at wala kang mahanap na tamang dahilan para sa mga luhang pumapatak mula sa iyong mga mata.

            Minsan, mas mabuting pang harapin ang masakit na katotohanan kaysa hindi malaman kung alin ang totoo at hindi.

Ina – Pagtatapos ng Pasakit at Pighati

          Ilang araw na akong nag-iisip kung ano pang pangyayari ang pwede kong ikwento para mailabas ang lungot at galit. Mahigit isang lingo na bago masundan nito ang huling kwento pero wala na akong maisip.

           Tunay ngang ang tao ay tumatanda ay nababago ang pag-iisip at pag-unawa. Tumuntong ako ng kolehiyo nang hindi ka inisip masyado. Mas maayos nay un kaysa magkagulo tayo. Pero gusto kong malaman mo na kayo ko ginagawa ang lahat ng ito ay para rin sa ‘yo. Gusto kong maging matagumpay para maibigay sa ‘yo ang mga bagay na ipinagkait sa iyo ng tadhana.

           Ina kita, anak mo ako. Yun ang mahalaga. Ang mga pasakit na naranasan ko ay nagbigay sa akin ng lakas. Habang tumatanda ako, nagpapasalamat ako dahil kung hindi dahil doon ay hindi ko makakayang lumaban nang may takot. Sigurop ay napariwara na ako. Salamat rin at kahit na ganoon ang mga nangyari sa atin ay binigyan ako ng lakas para malaman na sa paglipas ng panahon, sa mga sakit na naramdaman, mahal pa rin kita.

           Wala na akong galit, matagal na yung nawala. Kinailangan ko lamang isulat ang lahat para alamin kung alin ba talaga ang nagbibigay sa akin pagkamuhi.

           Sanay na ako na wala ka sa tabi ko pero hindi yun ang dahilan para hindi ko pangarapin na isang araw, makakasama rin kita. Hindi mo man nagawa ang mga dapat gawain ng isang ina, asahan mo na sa iyong pagtanda ay magiging anak mo pa rin ako. Hindi mo man ako naalagaan, aalagaan naman kita. Aakayin kita kapag nahihirapan ka ng lumakad. Hindi mo man ako nayakap at nahalikan, tandaan mong kapag magkasama na tayo, yayakapin at hahalikan kita ng pagmamahal.

           Wala ako rito kung wala ka. Sa oras na magkasama tayo sa bahay na ibibigay ko sa iyo sa hinaharap, hindi ko hahayaang may kumuha pang muli sa ‘yo. Kayak o ng lumaban. Kaya na kitang ipaglaban. Kapag may umayaw pang muli sa ‘yo, wala kang kailangang gawin kundi matulog, ako ang bahala sa kanila.

           Naalala mo ba nung pinag-uusapan natin ang mamanahing lupa noon? Masama ang loob mo pero ang sabi ko, huwag kang mag-alala kasi mabibigyan kita ng mas malaki pa roon. Hindi man iyo sa medaling panahon pero maibibigay ko yun sa iyo.

           Patuloy akong umaasa sa muli nating pagsasama. Pagsasamang hindi panandalian lang. hindi pa huli ang lahat. Handa akong ipakilala sa iyo ang iyong anak na nawala. Handa akong maging isang batang babae muli sa piling mo. Mahal kita. Hangga’t may umaga, hangga’t may gabi, hangga’t akok’y may hininga, hindi magbabago yun. Salamat sa iyo. Sana ay mayakap kita ngayong Pasko.

           Ito na ang huli sa kwentong Ina ko pero alam kong masusundan pa ito sa hinaharap. Tapos na ang kwento ng pighati at pasakit. Sa susunod, kwento naman ng pagmamahal at kaligayahan ng anak sa piling ng Ina. Sana ay malapit na.

Ina - Pasubali

           Apat na taon akong namuhay sa sekondarya na wala ka. Sumaya ako, nalungkot, nagmahal at nasaktan nang wala ka.

          Tanggap ko na noong simula pa lamang na haharapin ko ang buhay na ito na hindi ka kasama at wala akong inang matatakbuhan. Kailanman ay hindi nahalata sa akin ang pangungulila sa’yo kahit na nalulunod na ang aking puso sa luha sa paghahanap ng kalinga mo.

          Hindi madali. Kailanman ay hindi naging madali ang mawalan ng magulang ang isang nagdadalaga o kahit nagbibinatang anak ngunit pinili ko pa ring maging masaya.

           Masakit na mas alam ng mga kaibigan ko ang mga pinagdadaanan ko. Oo nga’t ganoon naman talaga sa buhay, mas marami pang alam ang mga kaibigan kaysa sa pamilya. Pero alam mo rin naman na hindi ako naniniwala sa ganoon. Dahil ang kaibigan, nawawala yan at sa darating na panahon, magkakaroon ng sariling pamilya. Paano ako ngayon kapag nangyari yun?

           Galit lang ang naramdaman ko sa’yo sa apat na taon ko sa hayskul. Galit na kinimkim at nagkubli ng pagasa na sana, hindi pa huli ang lahat.

           Napakasakit na magulang pa ng kaibigan mo ang nakakaalam ng mga problema at pangangailangan mo gayong ikaw naman ay buhay na buhay. Ayaw kitang makita o makausap dahil sa tuwing nangyayari yun, nag-aaway lamang tayo.

          Dumating ang aking pagtatapos. Sa pagkakataong ito, pinili kitang makasama sa entablado. Ikaw naman ang may ayaw ngayon. Sabi mo nagsisisi ka. Hindi mo nakita kung gaano ako kahalaga at pakiramdam mo ay hindi ka nararapat para umakyat kasama ko sa entablado para abutin ang diploma ko. Gayunpaman, hindi mo ako natanggihan.

          Apat na taon na wala ka. Apat na taon ng pangungulila. Apat na taon ang lumipas na kinalimutan mong may anak ka sa katauhan ko. Natapos ang apat na taon at sa huli, ikaw pa rin ang pinili ko. Sa araw na yun, kinalimutan ko ang lahat. Binigyan kita ng pagkakataon. Pagkakataon na hindi kita binigyan ng anumang pagpipilian kundi ang gusto ko.

           Pasasalamat na lamang ang nagsuma ng aking nararamdaman. Iniwan mo ako pero marami akong natutunan. Nagawa kong tumayo sa sarili kong paa. Natuto akong harapin ang maliliit hanggang sa malalaking problema. Bagay na hindi mo inaasahan sa ganoong edad. Wala akong pinagsisihan. Natuto ako, yun na lamang ang pasubali ko.

          I always tell myself “and so what if you’re single? You’ve been single and lived this world for almost 20 years and now you’re complaining of being single? You must get used to it!” But I know, quite sure, that the reason behind was just to convince myself not to frown by having no one.

         Twenty years of being single? Does the first 16-year span count? Of course not! And I think I have a better reason now to complain because I think I am on my right age to commit in a romantic relationship. A real relationship and not just flirting and mingling.

         Somewhat I am curious about the feeling, about the set-up of what they call “being in a relationship”. I want to experience the happiness almost everyone is talking about. I want to execute the real smile with the “kilig glow” on my eyes.

         I admit it, being not involved lessens my self-esteem. I feel ugly and unworthy. Do I not look good? Don’t I possess the characteristics of a girlfriend? Questions like those make me sadder.

        Am I not ready yet? I don’t think so. Why are there high school teenies who are, at very young age, already get involved? And not only that, they tend to manage to make the relationship last. 

        Now, I don’t know what I am saying. Maybe, just maybe, I am tired of being alone.

Ina - Isang Pagkakataon

          Naaalala ko noong nasa ikalawang taon ako ng hayskul, umuwi ako isang hapon na wala pa ang Inay kaya wala akong meryenda pa. Hindi sanay ang aking katawan sa ganoong sistema, ang walang pagkain habang nanonood ng Doraemon.

           Napansin mong hindi na ako mapakali at natatalo na ng gutom. Makikita mo yan sa aking mukha. Kaya naman kumuha ka ng pera at bumili ng hamburger para sa akin at para kay Totoy.

           Unang kagat ko, may narinig akong mangol (ungol ng pagrereklamo). Pinahinaan ko ang volume telebisyon para alamin kung ano yun.  Sinundan ko ang nakakairitang tinig. Dinala ako ng aking mga paa sa labas. Asawa mo pala. Galit na galit sa akin ang mga matang nanlilisik. Hindi ko alam kung bakit ganoon kaya ako itong maldita, nagtanong,“Bakit ganyang kang makatingin ha?”

          “Putangina mo!” Yan ang sagot niya sa akin. Hindi ko alam ang gagawin ko. Nabalot ako ng takot pero hindi ko pinahalata. Sa kanya mo pala kinuha ang pinambili mo ng kinakain ko. Hindi ako nagpatalo, binato ko sa mukha niya ang pagkaing ipinagdadamot niya. “Putangina mo rin! Halagang bente pesos, papatayin mo ako sa sarili naming bahay?”

           Sumugod siya papalapit sa akin upang ako’y saktan. Nawala ang takot ko nang maramdaman kong ang mga braso mo ay nakapalibot sa akin. Yakap mo ako. Sa halip na pagtuunan ko ng pansin ang lalaking dapat ay mananakit sa akin, sa halip na matakot ako, natuwa ako. Para akong lumulutang sa sarap ng pakiramdam ng katawan mong nakabalot sa katawan ko. Para akong bumalik sa pagiging sanggol at sa pang-iilan lamang na pagkakataon, naramdaman kong mahal mo ako.

          Itinulak mo ako palayo at sinabing “Takbo sa Daddy mo!” at dali-dali nga akong tumakbo papunta sa Daddy (Tito). “Daddy! Si Bingo!” Hindi na nagtanong ang Daddy at pumunta na sa bahay. Sumunod ako. Nakita kong sinusuntok ng Kuya Teddy (Tito rin) si Bingo habang sinasaktan ka niya. Kumurap lang ako at nakita ko ang lalaking nananakit sa atin na nakahiga at nanghihina habang ang Kuya Teddy, Daddy, Kuya Oca at ikaw, nakatayo at kinakamusta ako.

         Hindi ako mahilig sa dahas pero masaya ako noong araw na yun. Pakiramdam ko, andaming nagmamahal sa akin. Wala man akong ama, may tatlo namang lalaking tumayo para protektahan ako. At sa iilang pagkakataon, naramdaman ko ang mga yakap mo. At sa unang pagkakataon, sa kaisa-isang sandaling iyon, naramdaman ko ang pagiging ina mo sa akin.

Ang bait ni Papa God. Ayaw niya talagang matapos ang araw ko na malungkot ako. Well, bukod sa nagtext ang crush ko kaninang tanghali (uuuy, may clue), at malamig ang panahon sa Lipa, at marami akong kinain (bago pa ba toh?), ay may natanggap ako. Eto:

Yeah. A Tommy Girl perfume from my Tita. Materialistic much? Yuuh. Hindi naman sa ganun. Ang Tita ko kasi ay nasa Germany.  I told her once na I want a Clinique happy perfume or a Tommy girl pero hindi naman ako humihingi. Kapag nag-uusap lang kami ng kaluhuan sa buhay. Hindi pa kami nag-uusap ng Tita ko since October which is very unusual kasi lagi kaming magkatext (kahit ang mahal mahal ng text), fb chat, ym at skype. Hindi ko alam kung bakit nagkaganun. Nagkaroon kasi ng maliit na hindi pagkakaintindihan. Kaya nang iabot ito sa akin ng Daddy at sinabing “Galing sa Tita Flor mo” ang nasabi ko na lang “Wow. Naalala ako ni Tita.” Pagbukas ko, yun nga. Sobrang saya ko kasi hindi niya nakalimutan kung anong gusto ko. Nagagalit sila sa akin kapag bumibili ako ng mga kaluhuan kasi binibigyan naman daw nila ako at hindi ko rin kayang bumili nito sa ngayon kasi I’m broke.

Moreover, napakasaya ko kasi sa tuwing feeling ko, nag-iisa ako, bigla silang sumusulpot to make me feel loved. Though this past month, hindi ganoon. Pero that’s over. Happy ako! :p Sana happy rin kayo! :)

Yung pen pala ay ang pen na galing sa MOA meet-up.

Ina - High School

        Tuluyan ko na ngang nilisan ang mundo ng kabataan. Ang mundo kung saan para sa akin, ang pag-aaral at pagpasok sa eskwelahan ay panakip butas lamang sa kagustuhan kong maglaro.

           Nagdaan ako sa tatlong madudugong pagsusulit para makapasok sa isang Science High School. Bukod sa kagustuhan ko ito, ikaw ang pumilit sa akin na mag-apply para may madagdag na naman sa ipagmamayabang mo. Hindi para sa akin kundi para sa iyo.

           Maaga akong pumupunta sa mataasan na paaralang iyon sa tuwing kukuha ng pagsusulit. Andaming estudyante mula sa iba’t ibang paaralan. Mga valedictorian pa ang karamihan. Ang ingay ng paligid. May mga nagkukwentuhang mga estudyante at nagtsitsismisang mga magulang. Ako? Nasa isang tabi, nakaupo, mag-isa. Nasaan ka? Dinala mo ako sa laban na ito pero iniwan mo ako sa panahon ng pakikidigma.

           Interview na ang huling hakbang para makapasok. Kabado ako, sobra. Hindi ko alam ang gagawin. Nanginginig ako. Namamawis ang aking mga kamay sa kaba. Wala akong pinag-applyang ibang paaralan kaya kailangang makuha ako. Nangingilid ang luha ko sa sobrang takot at pangamba. Pero yung iba, mga nakangiti, nakikipagkwentuhan kasama ng mga magulang nila. Muli, nasaan ka?

           Natanggap ako! Masaya ako. Masaya ka ba? Hindi ko alam. Hindi ko alam kung nasaan ka na naman.

           Bago ang pasukan, may pagpupulong na ginanap para sa mga magulang at estudyante. Maganda ang usapan natin noong gabi bago ang araw nay un. Pupunta ka. Nawala ang hinanakit ko sa mga pagkakataong wala ka noong mga araw na kinakabahan ako. Masaya na ako kasi sa wakas, makakapunta ka.

           Sumikat na nga ang araw at sabay tayong pumunta sa paaralan. Lahat sila naroon. Umupo tayo. Ang tagal magsimula. Nakaramdam ako ng pag-ihi at pumunta sa banyo. Bumalik ako sa silid. Binalot ng galit ang pagkatao ko. Ikinulong ako ng hiya. Nasaan ka? INIWAN MO AKO!

           Umuwi na lamang ako at gaya ng palagi mong binibigay sa akin, luha ang dumaloy sa maghapon hanggang sa ako ay makatulog na naman.

           Hindi mo ako kailangang paasahin. Sinabi mo na lamang sana ang totoo. Lagi mo itong ginagawa sa akin. Ang mangako, paasahin ako at iwanan sa ere. Masakit. Naawa ako sa sarili ko. Sana naawa ka rin sa akin. Sana naawa ka sa anak mo.

Ina - Bangungot

         Kapaskuhan noon. Pumunta tayo sa mga ninong at ninang ng aking kapatid para kunin ang kanyang regalo.

           Maaga tayong umalis ng bahay. Ang kisig natin sa mga bagong damit na suot. Maganda ang panahon, hindi panira sa ating itsura. Napakasaya. Feeling ko prinsesa ako sa bestidang kulay pula at sapatos na kulay puti.

           Masayang hinarap ang mga pinuntahan. Napakaproud mo na namang Ina. Pinapakilala mo ang anak mo nang sobrang yabang. Pinapakilala mo ang anak mo, ang kapatid ko. Ako, nakaupo sa isang sulok, kumakain.

           Pumunta tayo sa huling Ninang ni Totoy. Natatandaan ko, doon tayo pinakanagtagal. At sinong makalilimot ng bahay na iyon? Kumakain tayo sa mesa, ako, ikaw, si totoy at ang kanyang ninang. Pinakilala mo uli ang iyong anak. Nagkwentuhan kayo, nagtawanan at kung anu-ano pa. Napakasaya niyo habang ako, pinipilit sumaya sa mga minatamis na nakahain sa mesa.

           Sa wakas, may naglakas ng loob. Tinanong ng Ninang ni totoy kung sino ako. Napatunghay ako at bahagyang ngumiti dahil sa wakas, may makakaalam na rin na anak mo rin ako. Nakatingin sa iyong mga labi, inantay ko itong sambitin ang mga katagang“Anak Ko” at eksayted akong lumundag sa tuwa.

           “Pamangkin ko”. Parang akong sinaksak ng matalim sa kutsilyo sa aking likuran. Sinaksak ako pero hindi hinayaang mamatay. Damang dama ko ang sakit. Gusto ko na lamang umuwi. Hindi ko matanggap kaya biglang lumabas sa aking bibig ang katagang“Mama” sa tonong nagmamakaawa at sa boses na nanginginig.

           “Bakit Mama ang tawag sa iyo?” buong pagtataka ng ninang. “Wala ka ng lusot” yan ang sabi ko sa aking isipan. Pero sadya atang ganoon kalaki ang pag-kaayaw mo sa akin. “Sa akin na kasi yan lumaki. Anak ng kapatid kong nasa abroad. Kaya Mama na ang tawag sa akin”.

           Para akong dinurog at inilibing nang buhay. Nagyaya na akong umuwi. Sabi ko, masakit ang tiyan ko. Pero gusto ko na lang talaga kumawala sa bangungot na binigay mo sa aking noong araw na yun.

           Pagdating sa bahay, tumakbo agad ako sa kwarto, umiyak ng umiyak ng umiyak. Tinawag na ako ng Inay upang kumain ng hapunan pero hindi ako tumugon. Umakyat siya upang ako’y tingnan at tinanong kung bakit ako umiiyak. Ayokong sabihin kasi alam kong magagalit siya sa’yo pero pinilit niya ako. Hindi niya ako iniwan. Umiyak lang ako hanggang sa ako’y ay makatulog.

           Paggising ko, andun pa rin ang sakit ng bangungot na pinaranas mo sa akin.

Ina - Ang Aking Pagdadalaga

         Malapit na ngang matapos ang aking pananatali sa elementarya. Matatapos na parang may isang bagyo lang na dumaan sa aking pagkatao. Humagupit at nanalanta ng mga pangarap.

           Ikalima ng Abril taong 2002, sinong makalilimot sa araw na ito? Isa sa pinakamahalagang araw sa buhay ng isang batang babae o sa pagkakataong ito, dalaga. Gumising ako ng maaga. Wala akong muwang sa mundo at tinawag ang Inay para sabihing patingnan ako sa doctor at baka may impeksyon ako o kung anuman. Mali pala, dalaga na pala ako.

           Natatandaan ko pa kung paano ako umiyak dahil hindi ko alam ang gagawain ko. Napakarami kong tanong: Bakit ganito? Bakit ganoon? Maghapon nila akong tinawanan sa bahay at tinukso ako. Pwede na raw akong magboypren pero siyempre, biro lang nila yun.

           Hindi ko malilimutan ang araw na iyon pero hindi ko maalala kung nasaan ka sa isang napakahalagang araw ng isang anak na babae. Hindi ko maisip kung anong ginagawa mo noon o kung nasa bahay ka ba.

                Kinabukasan, araw na ng pagtatapos sa elementarya. Naroon ka. Naroon ka para magsabit ng medalya. Bago tayo  umakyat ng entablado, tinanong kita, “Ma, meron bang tagos?”, tinawanan mo lang ako.

           Pagdating sa bahay napansin mo ngang may mantsa sa aking palda. Ang sabi mo“Aba, dalaga na ang anak ko! Dalaga ka na! Yan ang premyo mo dahil matalino ka!” Walang dating sa akin. Ang sagot ko lang “Kahapon pa.”

           Umakyat na lamang ako sa kwarto, umiyak. Ang pakiramdam noong araw na yun, hindi ko mawari. Anong koneksyon ng aking pagdadalaga sa katalinuhan ko? Sinabi mo lang yun para mapuri ka ng mga tao na may anak kang magaling.

           Naisip ko, kung hindi ba ako kabilang sa honor roll, mapansin mo pa kaya ang aking pagdadalaga? Ni hindi mo man lang tinanong kung kalian at kung anong naramdaman ko noong araw na ang anak mo ay hindi na bata. Nagdalaga ako na parang walang ina na natuwa.

           Wala ka sa tuwing may PTA meetings. Wala ka sa mga laban ko sa Mathematics. Wala ka sa laban ko ng volleyball. Wala ka sa tuwing kailangan ko ng ina na tutulong sa aking mga takdang-aralin. Wala ka nung nagdalaga ako. Kasama lang naman kita sa bahay araw-araw pero nasaan ka?

Ina - Linggo

       Sabik ako sa araw ng Linggo. Noong ako ay nasa unang baitang, Linggo ang pinakapaboritong araw ko. Aba, araw ata ito ng paggala para sa akin.

        Tuwing Linggo, gawain na natin ang lumuwas upang sumamba kahit na sa totoo lang, wala naman akong pakelam sa pagsamba noon. Ang tanging gusto ko ay ang pagpunta natin sa SM Southmall at ang pamimili ng pagkain, laruan, damit at kung anu-ano pa. Yun talaga ang habol ko. Hindi naman mag-eenjoy ang isang pitong taong gulang na bata sa pagdarasal palagi hindi ba?

        Ang pinakamasayang bahagi ng Linggo ko ay kapag umuuwi na tayo ng Lipa sa hapon. Ang kisig nating dalawa. Nakatingin lahat ng mga mata sa atin. Naaalala ko kung paano ako awayin ng aking mga kalaro kapalit ng mamahaling kending hawak ko. Naalala ko kung paano sila maging mabait upang mapahiram ng manikang bagong bili.

        Ganyan ang Linggo natin sa loob ng isang taon. Matapos ang isang taon, ang Linggo ko ay unti-unting nagbago. Hindi na tayo sumisimba. Hindi na tayo pumupunta sa mall. At ang pinakamasakit, hindi na tayo magkasama sa Linggong dati’y ating atin. Sa linggong puno ng kasiyahan ng mag-ina. Naglaho na ang Linggo ng pagmamahalan.

        Nalamang kong hindi naman pala nawala ang Linggo ng pagmamahalan. Naririyan pa rin. Yun nga lang, hindi na para sa akin ang araw na iyon. Hindi na sa akin ang Linggo mo. Napakasakit na sa isang iglap, ang tanging araw kung kalian ka nagiging masaya,  ay mawawala pa. Napakasaklap na makitang hawak na ito ng iba.

        Gusto kong maranasan muli ang ganoon araw. Ang ganoong pagmamahalan. Ang ganoong kasiyahan. Hangga’t may Linggo, hindi ako susuko na umasang magbabalik ka.

Ina - Medalya

        Tinanggap kita. Binigyan ng pagkakataon kahit ako ay muli mong ipinagpalit. Tinanggap ko ang buhay kasama ang iyong asawa at isa pang anak. Namuhay tayo ng normal. Ikaw, asawa mo at anak niyo. At ako at ang Inay (Lola). Yan ang normal sa atin.

         Nasanay na akong pumasok sa paaralan nang mag-isa total naman ay isang tambling lamang ito mula sa ating tirahan. Nasanay na akong walang naghihintay na sundo sa akin sa labas ng silid-aralan. Nakasanayan ko na ring walang dadalo sa tuwing magpapatawag ng PTA meeting si Ma’am. Madaling tanggapin ang lahat kapag nakasanayan mo na. Wala na ang sakit.

         Bata pa lamang ako noon. Anong inaasahan mo? Magbigti ako? Masaya na akong maglaro ng holen, teks, paper dolls at kung anu-ano pa. Sanay na ako.

         Pero bakit tila nag-iiba ang ihip ng hangin sa tuwing matatapos ang taon ng pasukan? Bigla kang lumilitaw. ‘Proud’ ka kamo sa akin. Nagpiprisinta ka na umakyat sa entablado sa tuwing sasabitan ako ng medalya. Pinagtatalunan natin yan. Ayokong ikaw. Gusto ko, ang inay. Alam ng lahat na mas mahal ko siya kaysa sa’yo. Naririyan siya palagi, may medalya mang isasabit sa akin o wala.

         Gayunpaman, pumayag na rin ako. Wala na akong magagawa. Aakyat na naman tayong dalawa sa entablado. Ang ngiti mo ay banat na banat. Ipinagsisigawan mong anak mo ako. Ang mga tao, walang kaalam-alam, nakikisakay lamang.

        Hindi maipinta ang aking mukha. Dahil ang sa loob ko, humihiling ako na sana ipagsigawan mo rin na anak mo ako kahit walang medalyang nakasabit sa leeg ko.

Ina - Entablado

        Bumalik ka noong unang bahagi ng taong 1996. Hindi ko na matandaan kung anong buwan, masyado pa akong bata. Tamang-tama ang pagdating mo, gagraduate ako sa kindergarten noon.

           Ang laki ng paghanga ko sa’yo noong gabi iyon. Ang ganda mo sa iyong itim na palda at blusang puti. Samahan mo pa ng iyong pulang lipstick. Ang ganda ng Ate ko. Ang ganda ng Ina ko. Ang yabang ko. Ipinagmamalaki kita. Ipinagsisigawang para bang ako’y isang tagahanga ng isang napakasikat na artista.

          Sabi nila, mana raw ako sa’yo, bibo, matapang, maganda at matalino. Ang yabang ko talaga. Isa ka kasi sa ipinagmamalaki ko.

          Dumating na ang araw ng pagmartsa. Gusto ko, ang Inay (Lola) ang kasama kong umakyat ng entablado. Ayokong ikaw. Ipinagmamalaki kita, oo, pero ang sabi kasi ni “Ma’am” noon, magulang raw ang isama sa entablado. Sasabitan raw ako ng medalya at ribbon.

          Nagtalo-talo pa tayo sa bahay noon. Sinusubukan niyong ipaliwanag sa akin na dapat ikaw ang kasama ko at hindi ang Inay. Malay ko ba. Susko, anim na taong gulang ako. Sige na. Pumayag ko. Ikaw na nga.

          Maaga pa lamang, nasa eskwelahan na tayo. Lahat ata ng mga mata sa’yo nakatingin e ako itong mamartsa at makakatanggap ng medalya. Pulang bestida sa iyong napakseksing katawan, sintrong itim na malapad sa iyong napakaliit na bewang,  pulang lipstick sa iyong mga labi at shades sa iyong napakagandang mukha, sinong hindi mapapatingin? Nawala ang lungkot ko. Nanumbalik ang kayabangan ko. Aba, parang trophy ata ang natanggap ko at hindi medalya.

         Tinawag ang pangalan ko, sumunod ka paakyat ng entablado. Narinig ko ang mga tao kung paano ka nila pinag-uusapan. Araw mo ata iyon at hindi sa akin.

        Hindi naman ako nagdamdam na inagawan mo ako sa pagiging bida dahil pakiramdam ko, sikat ako. Pakiramdam ko hindi lang medalya at ribbon ang binigay sa akin. May trophy pa itong kasama, napakaganda. Trophy na maipagmamalaki ko. Trophy na hindi lang pandisplay sa bahay kundi pampalamuti na rin ng puso. Masaya ako na sa entablado, ikaw ang kasama ko.

Ina - Ang Iyong Pamilya

             Ninakaw ka sa akin. Yan ang pakiramdam ko. Ikaw naman itong hindi ako inisip at nagpanakaw rin. Bata pa ako noon, nangangailangan ng kalinga, naghahanap ng atensyon mula sa magulang.

            Nakiusap ka sa akin na tawagin kang “Mama” at ituring kang ina. Pinagbigyan kita. Ngunit bakit parang biglang nagbago ang lahat. Bigla na lang may mga lalakeng dumadalaw sa’yo sa bahay. Nakiusap ka na naman. Ibalik ko ang pagtawag ng “Ate”. Ako naman itong malditang bata, lalong isinisigaw ang katagang “Mama” para lumayas sa pamamahay ang mga lalaking nais kang agawin sa akin. Ayoko ng may kaagaw noon sa atensyon mo.

            Alam mong babago pa lamang tayong nagkakakilala. Bakit mo hahayaang maagaw ka nila sa akin? Hindi ako papayag. Yan ang sabi ko sa sarili ko. Pero nabigo ako.

            Wala ka na sa bahay. Nasa ibang parte ka na ng Luzon. Dagat ang pagitan. Hindi na ako umasa. Alam kong hindi ka na babalik.

            Isang araw, dumating ka sa bahay. Wala akong kasing saya. Pagpasok mo ng bahay, may kasunod kang lalaki. Siya ang lalaking dumadalaw noon. Asawa mo na siya ngayon. Kasal na kayo. At tuluyan na ngang naudlot ang ating pagkilala sa isa’t isa. Masyado kang naging busy sa paglalambing sa asawa mo habang ako ay nanonood at ang mga mata ay namamalimos ng atensyon mo.

            Makalipas ang isang taon, tunay naman inaagaw ka ng tadhana sa akin. Hindi na lang asawa mo ang kaagaw ko. Isang batang lalaki ang isinilang. Ako noon ay siyam na taong gulang. Hindi ako kailanman nagalit sa kapatid ko, alam mo yun.  Wala siyang kasalanan.

            Masayang-masaya kayong tatlo. Umuuwi kang may pasalubong para sa kanila. Ipinagluluto mo sila. Kumakain kayo nang sabay-sabay. Ipinaglalaba mo sila ng mga damit. Ginigising sa umaga. Niyayayang gumala kung saan-saan. Ako, nasa isang sulok. Luha’y umaagos. Puso’y dinudurog ng aking mga nakikita. Ayoko na sana kayong tingnan pero gusto kong mamalimos. Umaasang sana mabibiyayaan niyo man lang ako ng atensyon. Sana kahit isang beses ay hindi na manlalaba ang maglaba ng damit ko, na sana hindi na ang Inay (Lola) ang magluto para sa akin, na sana ikaw naman ang mag-init ng tubig na ipanliligo ko sa madaling araw.

            Napakasaya niyong pamilya, sana man lang isinama niyo ako. Iniwan niyo akong nag-iisa. Luhaan at duguan.

Ina - Nasaan ang Pangko mo?

           Apat na taon ako nang magkaroon ng malay, nang matandaan kong kasama kita – tumatawa at nagkukulitan sa likod ng mga bakal na rehas.

         Matapos ang dalawang taon, gabi, habang kami ay nagkukwentuhan sa may bakuran, bumaba ka mula sa tricycle. Hindi ko pa alam na ikaw ang aking Ina noon. Ate pa ang tawag ko sa’yo.

         Marahil nga ay masama sa pakiramdam ng isang Ina ang hindi makilala ng isang anak. At ayaw ng isang ina na “Ate” ang tawag sa kanya. Akala ko kasi noon, kapatid kita. Yun kasi ang sabi nila. Upang makatakas sa anino ng “Ate” na iyon, sinuhulan mo ako ng sapatos, kendi, damit  at ng kung anu-ano. Alam na alam mo kasi na maluho ako noon pa man. Kapalit ng mga bagay na iyon, ay ang pangakong tatawagin kang “Mama”. Hindi agad ako sumang-ayon. Pero anong laban ng isang anim na taong gulang na bata sa temptasyon ng kendi at mga palamuti? Wala. Kaya pumayag ako.

         Lumipas ang panahon, nabuhay ako sa pangako ng pagtawag ng “Mama”. Hindi lang ‘yun, kasabay nito ang pangako sa aking sarili na mamahalin at tatanggapin ka sa kung ano pa man ang iyong nakaraan.

          Ang sarap. Nalunod ako sa paggamit ng katagang “Mama” dahil sa mga kapalit nitong pangako. “Mahal na mahal kita, Anak.” ; “Hindi na tayo magkakalayo pa uli, Nene.” ; “Pupunta tayo dito, doon.” Ang sarap sa pandinig. Parang They lived happily ever after ang drama.

         Pero tulad rin ng isang fairytale, masarap man sa pandinig, masakit pa ring tanggapin na ito ang bunga lamang ng imahinasyon, walang katotohanan.

         Ngayon, hindi na ako naniniwala sa kahit anong pangako mo. Hindi mo na ako makukuha sa tamis ng kendi o sa gara ng damit. Nasaan na ang pangako mo para sa akin? Para sa atin? Wala na akong lakas para paniwalaan ang mga sinasabi mo. Huwag kang mag-alala, para sa akin yun. Dahil ang para sa’yo, dito sa puso ko, ay hindi ang isang pangakong pinaniniwalaan kundi isang tiwala para sa taong minamahal.

         Wala na akong ikakasasaya pa kapag natupad mo ang mga pangako mo para sa sarili. Gawin mo yan para sa’yo. Matupad mo lang ang pangako mo sa sarili mo, para mo na ring tinupad ang pangako mong kaligayahan para sa akin.

Ina - Mahal Pa Rin Kita

          Iniwan mo ay marka. Marka ng hinagpis at kalungkutan. Umasa na baka kahit isang segundo ay mapansin mo na andito ako, namamalimos sa pag-ibig mo. Kasalanan ko bang hindi kita nakilala agad? Kasalanan ko bang iniwan mo ako? 

        Ngayon, galit ka, dahil sabi mo, hindi ko masuklian ang pag-ibig na binigay mo sa akin. Nasaan ang pag-ibig? Hindi ko maramdaman. Anlayo mo. Dagat ang pagitan. Iniwan mo akong luhaan at duguan. iniwan mong may kutsilyong nakasaksak sa aking dibdib.

        Minahal kita. Anong nangyari? nagmahal ka ng iba hanggang magbunga ito. Muli, iniwan mo ako. Luhaan at duguan. Huwag mo sanang isipin na hindi ko binuksan ang aking puso sa’yo dahil kailanman, hinding hindi ko ito sinara magpahanggang ngayon.

        Isang beses sa isang taon, isa, ang isang yun, masaya na ako. Isang beses na makita ka, lumulundag ang puso ko. Sabi ko, ni hindi ka kakausapin, ni hindi ka papansinin pero tunay ngang mahirap lokohin ang damdamin. Makita lang kita, nawawala ang galit ko, yakap lang ang laging binibigay ko sa’yo.

        Galit ako dahil iniwan mo ako. Galit ako dahil hindi mo pinadama sa akin na mahal mo ako. Pero ikaw lang din ang nag-aalis ng galit na yun.

        Mahal pa rin kita.

Dear Future Manliligaw,

          Hindi naman ako naniniwala sa panliligaw e. Kasi feeling ko, pakitang tao lang yun. Pero gusto kong maramdaman ang feeling na may makakaalala sa akin palagi at ipaparamdam sa akin kung gaano ako kaganda.

         Mahilig ako sa chocolates pero sobrang masaya na ako sa pipisuhing kendi nang may kasamang kisap sa mga mata mo habang inaabot sa akin. Bulaklak? Hindi ko pa nararanasang mabigyan ng bulaklak ng isang lalaking nanliligaw kaya puntos yun kapag binigyan mo ako. Hindi naman kailangang mamahalin. Kahit santan lang, masaya na ako. Ayokong kumain sa mamahaling restoran, gusto ko, sasamahan mo akong kumain ng paborito kong isaw sa kanto, iinom ng palamig at didighay tayo ng malakas.

        Gusto ko, ipakita mo sa akin kung sino ka talaga. Dahil binabalaan kita, moody ako, isip bata at may pagkamababaw na tao. 

        Hindi pa ako naliligawan o nasusuyo. Sana sa oras na dumating ka, iparamdam mo sa akin ang saya ng babaeng minamahal at may naghihintay sa aking pagmamahal.

        Hindi naman ako magpapaliguy-ligoy pa kung gusto rin kita. :)

Umaasa sa Kaligayahan

Hindi ako santa. Hindi rin ako taong malinis as in konting kasalanan lang ang nagagawa sa buhay. Sa katunayan, marami akong kasalanan sa lahat ng larangan. Hindi ko nagamit ang utak ko nang maayos kaya siguro ganito, kung ginamit ko man, siguro sa hindi kaaya-ayang paraan.

          Pero totoo, prone ako sa temptations. Mahirap kayang umiwas? Try mo! Mas mahirap kapag, kapag alam mong mapapasaya ka nito. Di ba? How could it be wrong if it feels so right?

         Torn.

         Naiisip ko kalimitan ang kasiyahan. Mali ba? Mali bang maghangad na sumaya? Kung mali ako, fine. Ako na ang mali. Ang gusto ko lang naman, sumaya. Ikaw ba hindi?

         Pinili kita dahil sa pag-aakalang sasaya ako. Pinili ko ang mga bagay na pinili ko hindi lang dahil sa yun ang tama kundi yun ang sa tingin ko ay magpapasaya sa akin o may maituturo sa akin.

          Sa mga bagay na pinipili ko, hindi naman puro saya. Sa katunayan, sang katerbang saya at hinagpis ang pinagdaraanan ko para lang makuha ang kaligayang inaakala kong mapapasaakin.

          Masakit. Mahirap. Mali ako. Pero hanggang ngayon, naghihintay pa rin ako sa SANA ay kaligayahang idudulot ito. Nasaan na? Sobra na akong nasasaktan. Masyado na akong umaasa.

          Tanga ako di ba? Pero ayokong tumigil dahil lang sa tagal.

         The time I am spending for this feeling for you must be spent in working out to feel the same for another but I can’t. Wtf.

         Dumating na rin naman ako sa point na sinabi ko sa sarili ko na “TAMA NA! MAPAGOD KA NAMAN!”

         I JUST CAN’T. So please tell me if I am wrong and if I have to stop.

        Kasi sa lahat ng kasalanan ko, ikaw ang pinakanagdulot sa akin ng saya.

Do you know this feeling? When you feel that there’s something wrong but you don’t know what. That you know you’re sad but you can’t figure out why. There’s something missing. You feel sad that you just want to cry that sadness out. You feel empty and yet, you don’t know what’s missing. 

Dear Antok,

         Kung kailan kailangan kita, wala ka. Kapag naman ayoko sa’yo at pinagtatabuyan kita, napakaepal mo. Pinapahirapan mo ako. Alam mo bang kapag wala ka e kung anu-anong naiisip ko? Kung anu-anong tumatakbo sa utak ko. Nanghihina ako kapag wala ka. Hinahanap kita, nasaan ka? Huwag mo naman ako hayaang magdusa sa paglisan mo.

        Kailangan kita. Samahan mo ako kahit ngayong gabi lang. Maawa ka naman sa akin. Huwag mo na akong pahirapan. Alam mo at alam ko rin na babalik ka. Huwag ka nang mag-inarte. Ngayon na! Hindi kita tatanggihan. Bumalik ka na.

Naiinis sa’yo,
Hazel 

Fear

“…and i dont want the world to see me.. coz i dont think that they’d understand..”

          Yup. Other people may seem to know us but I believe that each of us has hidden desires - hidden identity indeed. We are afraid to show the world who we really are. We may shout out that what we are doing is who we really are. Maybe yes, but not the complete us. Of course, we have our privacies for ourselves, too, right? I think it isn’t wrong to do it so especially if that what makes us fine. Though sometimes, we aren’t showing who we really are because we are afraid to be misunderstood. Again, that’s also fine in a way. Who are not afraid to be rejected and misunderstood? Countable. hmmm.. There are times when we, people, just choose to hide our true selves. There are times when we rather hide our feelings than to be hurt. We rather let ourselves lost in a place than to be lost in nowhere.

Sa isang kaloobang pinaghihirap ng pagsisisi at kasawian, sa isang gunitang pinagdurugo ng masaklap na alaala at pagdurusa, sa isang pusong binabalot ng pangamba at kalungkutan, wala na nga atang nalalabi pang lunas kundi ang paglimot.

Paglimot, bakit napakailap mo sa mga tao?
Ayaw mo bang gamutin ang nagdurugo naming puso?
Bakit ayaw mong pasukin ang aming isipan?
Nang ang bawat pangamba  ay mapunta na lamang sa kalawakan?
Lapitan mo kami, Paglimot.
Hayaang sa piling mo, kami’y matulog.
Huwag mong hayaang malunod kami sa mga luha.
Huwag mong pahintulutang patayin kami ng mga alaala.
Sunugin mo ang aming pagkakamaling hindi malimutan.
Itapon mo na ang mga pangarap na hindi nakamtam.
Budburan mo ang asukal ang bawat pait.
Hilumin mo ang mga sugat na nagbibigay sakit.
Kailangan ka ng karamihan, Paglimot.
Bakit ba napakahirap mong maabot?
Ako, siya o maging ikaw, ayaw maging sawi.
Kaya Paglimot, pakiusap, tulungan mo kami.

Tanging hiling ng taong pinagkaitan ni Paglimot