Sa isang kaloobang pinaghihirap ng pagsisisi at kasawian, sa isang gunitang pinagdurugo ng masaklap na alaala at pagdurusa, sa isang pusong binabalot ng pangamba at kalungkutan, wala na nga atang nalalabi pang lunas kundi ang paglimot.

Paglimot, bakit napakailap mo sa mga tao?
Ayaw mo bang gamutin ang nagdurugo naming puso?
Bakit ayaw mong pasukin ang aming isipan?
Nang ang bawat pangamba  ay mapunta na lamang sa kalawakan?
Lapitan mo kami, Paglimot.
Hayaang sa piling mo, kami’y matulog.
Huwag mong hayaang malunod kami sa mga luha.
Huwag mong pahintulutang patayin kami ng mga alaala.
Sunugin mo ang aming pagkakamaling hindi malimutan.
Itapon mo na ang mga pangarap na hindi nakamtam.
Budburan mo ang asukal ang bawat pait.
Hilumin mo ang mga sugat na nagbibigay sakit.
Kailangan ka ng karamihan, Paglimot.
Bakit ba napakahirap mong maabot?
Ako, siya o maging ikaw, ayaw maging sawi.
Kaya Paglimot, pakiusap, tulungan mo kami.

Tanging hiling ng taong pinagkaitan ni Paglimot