Manloloko

Isa sa pinakamasakit na maaaring maranasan ng isang tao ay ang maloko.

Magkahalong galit at awa ang mararamdaman.
Galit sa taong nanloko. Galit sa sarili kung bakit nagpaloko.
Awa sa sarili. Hindi maintindihan Kung bakit sa lahat ikaw pa.

Pero may mas masakit. ang lokohin ang sarili sa pag-aakalang makakamove on ka at sa pagpupumilit sumaya.
Masisisi mo ba ako kung iinsist kong nakalimutan ko na siya kahit ang totoo, lagi kong gustong makita ang kaisa isang siya.
Masarap magmahal, oo. Yun ay pag mahal ka rin ng taong mahal mo.
Masarap pa rin bang magmahal kung ni isang tingin ay hindi niya maibigay sa’yo?
Sabi nila, basta iparamdam mo lang na mahal mo siya, sasaya ka na.
Patawad, magpapakatotoo lang ako. Simula kasi nung nalaman kong mahal ko na siya, hindi na nawala ang pagasang mahalin niya rin ako. At walang kasing saya siguro sa pakiramdam kung sakaling mapunan ang pagasang iyon.
Pero kung hindi, masaya pa rin ba? Napakasinungaling ko kung sasabihin kong oo.

Ngayon, dahil hindi ko nakamtan ang gusto ko, hindi ko alam ang gagawin.
Gusto ko ng umusad. Totoo. Hindi ako bitter. Ayoko na lang din talagang pahirapan ang sarili ko.
Mahirap. Malungkot. Masakit. Ang maloko. Lalo na ng sarili mo.

Gaya ng lagi kong sinasabi, ako lang ang may alam kung anong nararamdaman ko.
At tinatanggi ko ngayon ito. Para makausad.
Para makapunta sa ibang lugar na marahil ay may mga manloloko rin, pero ayos lang. Kailangan kong maglakad patungo roon.