Iniwan mo ay marka. Marka ng hinagpis at kalungkutan. Umasa na baka kahit isang segundo ay mapansin mo na andito ako, namamalimos sa pag-ibig mo. Kasalanan ko bang hindi kita nakilala agad? Kasalanan ko bang iniwan mo ako?
Ngayon, galit ka, dahil sabi mo, hindi ko masuklian ang pag-ibig na binigay mo sa akin. Nasaan ang pag-ibig? Hindi ko maramdaman. Anlayo mo. Dagat ang pagitan. Iniwan mo akong luhaan at duguan. iniwan mong may kutsilyong nakasaksak sa aking dibdib.
Minahal kita. Anong nangyari? nagmahal ka ng iba hanggang magbunga ito. Muli, iniwan mo ako. Luhaan at duguan. Huwag mo sanang isipin na hindi ko binuksan ang aking puso sa’yo dahil kailanman, hinding hindi ko ito sinara magpahanggang ngayon.
Isang beses sa isang taon, isa, ang isang yun, masaya na ako. Isang beses na makita ka, lumulundag ang puso ko. Sabi ko, ni hindi ka kakausapin, ni hindi ka papansinin pero tunay ngang mahirap lokohin ang damdamin. Makita lang kita, nawawala ang galit ko, yakap lang ang laging binibigay ko sa’yo.
Galit ako dahil iniwan mo ako. Galit ako dahil hindi mo pinadama sa akin na mahal mo ako. Pero ikaw lang din ang nag-aalis ng galit na yun.
Mahal pa rin kita.
No comments:
Post a Comment