Tama na.

         Eto na. Final na. Tama na ang pagpapakatanga sa mga taong hindi naman worthy or let’s say, hindi naman maibalik ang mga pangangailangan mo o ni hindi man lang maappreciate ang mga ginagawa mo.

          Oo nga’t kapag nagmahal ka e ibigay mo na ang lahat dahil sa kahit ano namang paraan, kung masasaktan ka, masasaktan ka. 

        Sabi ng Tita ko noong isang taon nang batiin niya ako sa sa aking kaarawan, “Dear, you are not just getting older, you are getting better.” at ngayon, kailangan kong gumawa ng sariling hakbang para pangatawanan ang pagiging mature ko.

         Hindi ba’t sabi ko sa sarili ko ay maging praktikal? Na ako rin ang gumagawa ng mga ikinasasakit at ikinalulungkot ko? Alam ko pa rin naman yun hanggang ngayon, hindi ko lang talaga maiwasan. Parang sasabog ako kapag hindi ko pinaramdam sa isang tao kung gaano siya kaimportante sa akin.

         Enough is enough. Marami na ring nasasayang na pagkakataon para sa iba. The time I am spending for someone, the time I am spending mourning for someone can be the time to  make myself see things and other people and consequently fall in love with the one who will also love me. Madaling sabihin pero kailangan ring kayaning gawin.

        Hindi na ako bata. Wala namang magpapakulong sa akin kung sasabihin kong hindi ko mahal ang isang tao kahit na mahal ko siya. Minsan kailangan nga ring lokohin ang sarili hanggang sa ito na ang maging katotohanan. Mahirap oo, pero  sa buhay na ito, ano bang madali kung hindi tayo susubok?

        Tama na ang pagiging masokista. Mahalin ang sarili. Pagod na ako sa mga sakit pero pinipili ko pa ring maramdaman ang mga yun. Pagod na akong umasa pero patuloy pa rin akong humahanap ng maliliit na bagay upang patuloy na humawak.

         Tama na. Tama na. Hindi naman ako titigil sa pagmamahal e. Hindi ko na lamang hahayan  ang sarili kong makulong. Kailangan ko ring lumaya. Kailangang makalipad.

          Tama na.